Portfolio vertalingen

Oersettingen * Übersetzungen * Translations

Ik vertaal hoofdzakelijk uit het Nederlands, Duits en Engels naar het Fries. Hieronder noem ik een paar opvallende vertalingen die ik heb gemaakt.

Voor uitgeverij Walraven de Granje heb ik het boekje ‘Handige tips voor bij een grote stroomstoring’ van Ihno Dragt in het Fries vertaald. Commissaris van de Koning Arno Brok heeft in augustus 2023 het eerste exemplaar van de Friese vertaling ‘Hantrekkens foar Grut Maleur mei it elektrys’ in ontvangst genomen.
In 2023 hebben Mudhoen en uitgeverij Wijdemeer het historische stripboek ‘Het Kollumer oproer’ uitgebracht. Ik heb de Friese vertaling gemaakt, die onder de titel ‘Reboelje te Kollum’ tegelijkertijd is verschenen. De titel wijkt op verzoek van de makers sterk van de originele af, om de twee taalversies uit elkaar te kunnen houden.
Uitgeverij Wijdemeer heeft in 2019 het boek ‘De strijd van Grutte Pier’ van het stripcollectief Mudhoen uitgebracht. Van het boek verscheen tegelijk de Friese vertaling ‘De striid fan Grutte Pier’. Die heb ik gemaakt. Het boek gaat over het leven van Pier Gerlofs Donia, beter bekend als ‘Grutte Pier’.
Myn frou José en ik wenje sûnt april 2012 tegearre. Yn 2009 naam ik har lykwols mei op ús earste echte ‘date’ nei in konsert fan Guus Meeuwis op it Hearrenfean. Ik hie twa frijkaartsjes krigen, om’t ik “Het is een nacht” foar de Brabânske sjonger yn it Frysk oerset hie. Doe wie ik trouwens noch wol wat grimmitich, om’t myn ‘mearkeboek’ sneuvele wie foar it better sjongbere ‘lieteboek’, mar it konsert makke dat wer hielendal goed. Hjirneist is it resultaat te beharkjen.
Arjan Hut en Elizabeth Hietkamp hawwe yn 2007 it foarlêsboek Toe no! útbrocht, mei foar alle wiken fan it jier in ferhaal. Foar harren haw ik trije ferhalen út it Nederlânsk yn it Frysk oerset:

  • Agave Kruijsse, ‘It wyfke fan Starum’ (‘Het vrouwtje van Stavoren’),
  • Paul van Loon, ‘Bloed’ (een fragment uit ‘Dolfje weerwolfje’),
  • Hans Christian Andersen, ‘It boartersguodsoldaatsje’ (‘Het tinnen soldaatje’).
 1
 koontz  By de presintaasje fan Dean Koontz syn horrorboek 'De fizioenen fan Mary' waard oersetter Henk Wolf yn dizze deakiste troch de Ljouwerter binenstêd droegen. Für die Präsentation des Horrorromans 'De fizioenen fan Mary' wurde Übersetzer Henk Wolf in diesem Sarg durch Leeuwarden getragen.Dean Koontz is ien fan de bêste horrorskriuwers. Om’t der amper wat yn it spannende sjenre skreaun wurdt yn it Frysk, haw ik syn roman The Vision út it Ingelsk yn it Frysk oerset. Foar de presintaasje yn 2005 hat útjouwer ELF in horrorskriuwwedstriid foar jongelju organisearre, ‘Frysk bloed’. Ik waard yn in deakiste troch de Ljouwerter binnenstêd nei boekhannel Van der Velde droege en ferriisde nei in waarm healoere út de kiste om in pear siden út de oersetting foar te lêzen.

  • Koontz, Dean (2005), De fizioenen fan Mary, Ljouwert: ELF. 255 pagina’s.
Yn 2002/2003 haw ik it grutste part fan de sykmasine Google yn it Frysk oerset. Dêrnei ha oaren der lykwols oer gear west. Fan myn oersetting is no amper mear wat werom te finen.Mei Arjan Hut haw ik op fersyk fan sjonger Rinke Schroor in pear ferskes fan  Paul McCartney yn it Frysk oerset.

Foar ferskate gelegenheden haw ik ek wol oare ferskes oerset.

 googlefry
Rond 2000 heb ik een tijd als technisch vertaler Duits-Nederlands gewerkt en hoofdzakelijk gebruiksaanwijzingen van technische apparaten vertaald.



It boartersguodsoldaatsje

Der wienen ris fiifentweintich tinnen boartersguodsoldaatsjes. De soldaatsjes wienen allegear broers, want se wienen út ien en deselde tinnen leppel makke. Mei in gewearke ûnder de earm en in moai blau mei read uniform oan seagen se der allegear krekt en gelyk út. Op ien nei, dy hie mar ien foet, want hy wie as lêste makke en doe wie der net mear genôch tin oer foar in heel soldaatsje. Mar dat hindere neat, hy stie like stiif en stil op ien skonk as syn bruorkes op twa. En hy soe noch heel bysûnder wurde.

De soldaatsjes wienen fan in lyts jonkje. Dat hie se foar syn jierdei krigen. Hy sette de soldaatsjes op in tafel en dêr stie ek allegear oar boartersguod op. It moaiste wie in paleis fan papier. It hie lytse rútsjes en tuorkes en der siet in tún omhinne mei beamkes en mei in fiverke dêr’t lytse plestik swantsjes yn swommen. Dat wie allegear in aardichheid. Mar it alderalderprachtichste fan it paleis wie doch wol it lytse famke dat op it lytse flapbrechje stie. Krekt lykas it paleis wie se fan papier, netsjes útknipt, mei in heel fyn rokje oan. En oer ien petiterich moai papieren skouderke hie se in blau lintsje, mei in glimmend knoopke derop, sa grut as har gesichtsje. It famke hold de beide earmkes omheech, want it wie in dûnsereske, en se hie ien fuotsje achter har sa’n ein de loft yn dat it fan foaren net mear te sjen wie. It soldaatsje mei mar ien foet tocht dat it dûnsereske krekt sa as hysels ek in fuotsje miste.

Dat famke wol ik mei trouwe, tocht er. Mar se is wol heel deftich. Se wennet yn in paleis, en ik wenje mei myn fjouwerentweintich broers yn in kartonnen doaze. Se wol fêst net by my thús komme. Ik moat sjen dat ik op in oar plak mei har prate kin. En doe ferstoppe er him achter in grutte stiennen sûkerpot. Dêr koed er it kreaze dûnsereske op har iene foet stiltsjeswei bewûnderje.

Doe’t it jûn waard, die it jonkje de soldaatsjes yn ‘e kartonnen doaze. Allinnich it soldaatsje mei mar ien foet net, want dat koe it jonkje net fine. En sa gau as alle minsken yn ‘e hûs op bêd leinen, begûn it boartersguod te gekjeien. Se dienen heity-en-memmy of se rekken oan it oarlochjeboartsjen, of se dûnsen meiïnoar oer de tafel. De soldaatsjes yn harren doaze skeukten dat it sawat die, mar se krigen it deksel der net ôf. De nutekreaker kopkedûkele oer it taffelsblêd en in filtstift en in potlead walsten oer in fel tekenpapier. Se makken sa’n leven dat de kanarje der wekker fan waard en gedichten begûn foar te dragen. De iennichste twa dy’t net fan it stee kamen, wienen it tinnen boartersguodsoldaatsje achter de sûkerpot en it papieren dûnsereske op it lytse flapbrechje. Sy bleau grutsk op dat moaie fine fuotsje stean. Hy stie stiif en stil op syn iene skonk. En hy ferlear har gjin tel út it each.

Doe sloech de klok tolve oere, en klik! Dêr fleach it deksel fan de sûkerpot. Mar it wie net in echte sûkerpot. It wie in toverpotsje en der siet in behindich swart duveltsje yn.

‘Soldaatsje,’ sei it duveltsje. ‘Wolsto wol ris gau in oare kant út sjen!’

Mar it soldaatsje die krekt as hearde it der neat fan.

‘Dan silst it moarn bekeapje!’ sei it duveltsje.

De oare moarns fûn it jonkje syn soldaatsje werom en sette it him yn it finsterbank. En oft it no troch it duveltsje kaam of dat it siigde: ynienen fleach it rút iepen en it soldaatsje truzele fan de tredde ferdjipping it hele ein nei de grûn ta. Hy bedarre op ‘e holle op ‘e stoepe, mei syn gewear tusken twa tegels yn. Syn iene foet stuts rjocht de loft yn.

It jonkje strûsde fansels fuort nei ûnderen om te sykjen, mar al gong it hast op it soldaatsje stean, it seach lyk by him lâns. Uteraard hie it soldaatsje wol roppe kinnen fan ‘Hjir bin ik!’, mar dat die it net, omdat it miende dat ien dy’t in uniform oan hat him stil hâlde moat.

Nei in hoartsje kaam der reinwetter en net in bytsje. Je koenen it wetter omtrint gripe, sa need gong it. Doe’t it wer droech wie, seagen twa jonkjes it soldaatsje tusken de stoeptegels.

‘Sjoch dêr ris!’ sei it iene jonkje. ‘Dêr stiet in soldaatsje op ‘e kop. Hy wol boatsjefarre!’

Ut in âlde krante tearden de beide mantsjes in skipke. Mei it soldaatsje deryn lieten se it yn ‘e sleat glide. Se hantsjeklapten en draafden laitsjend en joeljend achter it skipke oan. Mar harrebarre, wat streamde dat wetter fluch. It skipke wipte op en del en soms draaide it yn it rûn, dat it soldaatsje der kjel fan waard. Mar it bleau stiif en stil oerein stean, joech kik noch mik en seach strak foar him út.

It sleatsje kaam út op in brede feart en dêr streamde it wetter noch gâns in stik flugger en wylder as yn de sleat. Foar it soldaatsje wie dy feart krekt sa rûch en sa djip as foar ús de see. It papieren skipke skeat it wieljende wetter op. Us earm soldaatsje hold him sa stiif en stil as er koe. Net ien soe fan him sizze kinne dat er in bangeskiter wie. It wetter sloech mei grutte flappen yn it skipke. Dat stie no sa fol mei wetter, dat it moest wol sinke. It papier waard slop en weak en it soldaatsje stie oan ‘e nekke ta yn it wetter. Hy tocht oan dat leave lytse papieren dûnsereske dat er no noait mear sjen soe. Doe hearde er in stim dy’t song fan: 

Soldaatsje, do moatst dea!

Soldaatsje, do wurdst in lyk! 

Op dat eagenblik gong it papier stikken en it soldaatsje sakke dertrochhinne. Mar ear’t it sinke koe, waard it opslokt troch in grutte, grouwe snoek.

Oeha, wat wie it tsjuster yn it snoekeliif. Mar it soldaatsje joech kik noch mik en bleau stiif en stil lizzen. Dat duorre in skoft en doe begûn de fisk allegear gekke meneuvels te meitsjen. Lang om let lei er wer stil en nei nochris in heel skoft tiid waard it samar ljocht om it soldaatsje hinne en hearde it in frouljusstim dy’t rôp fan: ‘Mar dat is ús boartersguodsoldaatsje!’ De snoek wie nammentlik fongen wurden en de fisker hie him op de merk ferkocht oan in frou. Dy frou, dat wie de mem fan it jonkje dat de tinnen soldaatsjes foar syn jierdei krigen hie.

De heit en de mem en de bern wienen der mei har allen wakker oer ferwûndere dat it soldaatsje yn de fisk sitten hie. Se krigen it op en makken it skjin en setten it wer op syn fertroud plakje op ‘e tafel. It soldaatsje seach de minsken en de nutekreaker en de sûkerpot en de filtstift en it potlead en de kanarje. En it seach it paleis mei it leave dûnsereske. Se stie noch heeltyd op ien foet en it soldaatsje seach noch net dat se in twadden hie. Se bleau ek altyd stiif en stil, wat der ek gebeurde, presys sa as hy. Wat fûn it soldaatsje dat moai. Hy woe wol tinnen triennen gûle, mar hy miende dat ien dy’t in uniform oan hat net gûle mei. Hy seach har oan, en sy seach him oan en se seinen gjin fan beiden in sprek.

Doe, samar ynienen, krige it lytse bruorke fan it jonkje it soldaatsje beet en soalde it yn it fjoer fan de iepen hurd. Wêrom oft it bruorke dat die, wit ik net, mar it hat grif wat te krijen mei it duveltsje yn de sûkerpot dy’t net in echte sûkerpot wie.

It soldaatsje hie noch noait sa waarm west. Oft de waarmte dy’t er fielde fan it fjoer kaam of fan de leafde, dat wist er net. Kleur hied er al net mear, en ik wit net oft dat fan de reis kaam of omdat er sa’n fertriet hân hie. Hy seach troch de flammen syn dûnsereske oan. Sy seach ek nei him en hy fielde dat er hast smolt, mar hy bleau stiif en stil op syn iene foet stean. Doe gong der in doar iepen, de wyn tilde it dûnsereske op en se fleach lyk op it soldaatsje ta, roetsdy de iepen hurd yn. Heel efkes feroare se yn in prachtich lyts flamke en doe wie se der net mear. Fuort dêrnei smolt it soldaatsje. En doe’t de mem fan it jonkje de oare deis de jiske út de iepen hurd helle, fûn se in lyts tinnen hertsje. Dat hie it soldaatsje west. Fan it dûnsereske wie allinne mar it lytse knoopke mear oer dat sa grut wie as har gesichtsje, en dat wie roetswart wurden troch de flammen.